سپاس و آفرین آن پادشا را که گیتی را آورد و ما را.

بدو نیز زیباست ملک و پادشاهبی که هرگز نید از ملکش جدایی.

خدای پاک و بی همتا و بی یار هم از انیشه دور و هم ز دیدار.

نه بتواند مرو را چشم دیدن نه اندیشه درو داند رسیدن.

نه نقصانیی پذیرد همچو جوهر نه زان گردد مرو را حال دیگر.

نه هست اورا عرض با جوهری یار که جوهر پس از او بوده ست ناچار.