پنجره ها کلافه اند از سنگینی نگاه منتظرم...

اگر نمی آیی پنجره ها را دیگر زجر ندهم...

چشمانم به جنهمّ

سپاس و آفرین آن پادشا را که گیتی را پدید آورد و ما را

...وای کاش زندگی همچودفتری بود تا روز های خوش

با تو بودن را دوباره ورق میزنم.............................

ما ومجنون درس عشق از یک ادیب اموختیم.

او به ظاهر گشت عاشق، ما به معنی سوخیم.

به خاطر توهرکاری ممکن است

از من سر بزند....

حتی ممکن است

دربند پایانی این شعر

به مغزم شلیک کنم....................

فرصتی نمانده بیا همدیگرا بغل کنیم فردا یا من تو را میکشم یا تو چاقو را در آب خواهی شست...

هم چند سطر دنیا به همین چند سطر رسیده که انسان کودک بماند بهتر است اصلا این فیلم را به عقب برگرداند انقدر عقب که پالتوی پوست پوشت ویترین پلنگی شود که میدود در دشت های دور انقدر عصاها

پیاده به جنگل برگردند وپرندگان به زمین زمین...نه...به عقب تر برگردان بگذار خدا دست هایش را دوباره بشوید...در آیینه بنگرد....شاید تصمیم دیگری گرفت

تمام